Oto co myślę (z naciskiem na fakt, że nie jestem krytykiem teatralnym, nie mam podstawowej wiedzy teatrologicznej, a jedyne czym się mogę podeprzeć to mój autorski subiektywizm):
Czy sztuka miała błyskotliwy dowcip? Na pewno dowcip i czasami się migotał. Może nie jak diament, ale na pewno jak wypolerowane szkiełko. Czy sztuka owocowała w ciętą satyrę? Skalczyć, to się nie skaleczyłam, ale o mały włos byłabym zadrapana. Czy doświadczyłam niespodziewanych zwrotów akcji? Doświadczyłam. Tylko, że nie było ich wiele, a jeden (dla tych, którzy jeszcze tej sztuki nie widzieli nie powiem kiedy). I poza tymi odchyleniami od obiecanej mi normy to sztuka zdecydowanie zrelaksowała mnie, a nawet poprawiła humor nadwątlony pobytem w szpitalu. Musze przyznać, że na prawdę przyjemnie było patrzeć na aktorów. Kostiumy były rewelacyjne, a każda z występujących aktorek miała tak piękną sukienkę, że musiałam się bardzo pilnować, żeby nie wyskoczyć z widowni i nie zabrać im wszystkiego, co mają na sobie (jakkolwiek to brzmi). W oczy najbardziej rzucała się pani Anna Kociarz, która nie dosyć, że wyglądała szałowo w swojej zielonej sukience, to jeszcze grała tak swobodnie i naturalnie, że z łatwością wciągała widza w wir teatralnej historii. Zresztą aktorzy występowali w parach i to właśnie para z panią Anną i panem Grzegorzem Gzylem grała najlepiej, najbardziej przekonująco i tak, jak powinni grać aktorzy, żeby przyjemnie było patrzeć. Następna w kolejności była para: Monika Chomicka- Szymaniak oraz Krzysztof Matuszewski (pan Krzysztof miał fantastyczne okulary). Oni również doskonale zbudowali swoje postaci i pozwolili uwierzyć, że dokładnie tacy są na prawdę. Zatem te dwie pary, a potem długo nic. Ale nawet dla tych dwóch par warto się wybrać do teatru. Dla par i dla kostiumów, a także dla odrobinę iskrzącego i lekko drapiącego humoru.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz