pewien pisarz

wczoraj w pewnym radio, słuchałam pewnej audycji o pewnej książce i jej pewnym autorze. Pewien redaktor zadawał pytania o pewne wątki i pewne style, a także o inne pewne książki pewnego pisarza. I pewnie nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie pewne zachowania pewnego autora. Tenże autor, którego dalej będziemy nazywać pewnym pisarzem, miał pewną manierę. Ta pewna maniera była z całą pewnością okropna i nie do przyjęcia, przez pewną grupę ludzi, w tym mnie! Pewien pisarz uważał siebie za pewnego, samozwańczego króla pewnego stylu pisarskiego. Jego słowa zachwytu nad sobą były z całą pewnością obrzydliwe i odpychające. "Jestem jedyny...", "wszyscy uważają, że pewna moja książka to najlepsza rzecz, jaką czytali...", "bardzo szybko się rozwijam, nie piszę głupot, tylko rzeczy dla ambitnych i inteligentnych...", "jestem wymagający, moi czytelnicy muszą myśleć...", "uważam, że tak dobry wstęp może napisać tylko doświadczony i rozwinięty pisarz...", "każda kolejna książka jest jeszcze lepsza...", "jestem ekspertem..."...
Pewne jest to, że napisanie książki to pewne wyzwanie, pewne jest to, że trzeba umieć, że nie jest łatwo. Ale czy trzeba przy tym tak wysoko podnosić podbródek, że aż się nie wiem gdzie ma się nogi? Trzeba aż tak wysoko zadzierać głowę, żeby nie widzieć, że te nogi nadal stoją na ziemi, a nie lewitują w sali chwały? Pewne jest to, że nie kupię książki pana, bo rabin, który sam siebie chwali ma pustą synagogę. Na pewno!