książkotrzymacz

Muszę przyznać, że poniższe miejsce działa na mnie niezwykle kojąco. Tak mogłabym wypoczywać:

Musi wyglądać fenomenalnie podczas deszczu.

zobacz, jakie fajowe!

Za sprawą mojej kumpeli Moniki (pozdrowienia!), która podesłała mi takie książkowe cudeńko:

(na marginesie, dzięki za inspirację!) postanowiłam poprzeglądać wszystko to, co udało mi się zamieścić na blogu, a co ktoś, gdzieś postanowił wykombinować z książek, przez książki i dla książkomaniaków. Zapraszam i Was na drobną retrospekcję, bo aż żal, żeby takie cudeńka poszły w zapomnienie

Oto link:

http://www.boocoffee.blogspot.com/search/label/design

miłego podziwiania!

przyszłość?

Powiedzcie mi, czy jest aż tak źle?

Czy może to tylko wesoły komentarz jak może być?

Obrazek pochodzi z fejsbukowej strony publio.pl

Thorgal. Wyprawa do krainy cieni

Nie będę owijała w bawełnę i powiem Wam prosto z mostu, że kolejna książka, która opisuje przygody Thorgala, walecznego i tajemniczego wikinga, niezwykle wciągająca jest. 

Napisana została przez francuską pisarkę Amelie Sarn i świeci triumfy nie tylko jako powieść literacka, ale również jako historia komiksowa (fantastyczna zresztą i zdecydowanie ją polecam). 

W książkowe ramy zamknęło ją wydawnictwo Egmont. Dodało mroczną okładkę z połyskującym tytułem, potęgując wrażenie tajemniczości i dając zapowiedź czekających Czytelnika przygód. Nie na tym jednak koniec wydawniczego kuszenia. Żółtawe, szorskie kartki, duże litery, przejrzysty projekt stron i niespodzianki graficzne nie pozostawiają złudzeń, że nie wyjdzie się z księgarni bez tej pozycji. Ale w sumie nie ma czego żałować, bo książka należy do kategorii tych, które "połyka się" w jeden wieczór. 

Thorgal, dziecko gwiazd, przygarnięty przez władcę wikingów, ma za sobą wyczerpującą wędrówkę (powody jej podjęcia wyjaśnione są zapewne w poprzednim tomie "Dziecko gwiazd"), którą odbył wraz ze swoją ciężarną żoną Aaricią. Ma dosyć walki, przemocy, chciwości i ciągłęgo dążenia do władzy otaczających go ludzi. Chce wieść spokojne życie w odpowiednim miejscu na wychowanie swojego nienarodzonego jeszcze dziecka. Gdy dociera do niewielkiej wioski szybko zyskuje przyjaźń mieszkańców, a Aaricia wreszcie odnajduje spokój. Wreszcie jest szczęśliwa, u boku mężczyzny, którego bardzo kocha (dodam, że wątek miłości Thorgala do swojej żony jest bardzo elektryzujący. Nie ma w nim zbyt wiele erotyzmu, ale stworzony jest w bardzo sugestywny sposób, taki, aby Czytelnik nie chciał niczego innego, tylko tego, aby tych dwoje było razem). Nie spodziewa się więc, że kłamstwo 16-letniej dziewczyny, nieszczęśliwie zakochanej w jej mężu, może mieć takie katastrofalne skutki. Bogowie postanawiają  zamącić w życiu Thorgala i Aarici, łącząc chęć zemsty młodej Shaniah z ucieczką więzionego przez Shardara (bezlitosnego i brutalnego władcy Brek-Zarith) prawowitego następcy tronu Galathorna. Fałszywe oskarżenie sprawia, że Thorgal zostaje pojmany, jako wspólnik zbiega. Od tego momentu, niesamowita ilość wątków nie pozwoli już oderwać się od lektury. 

Książka skonstruowana jest w taki sposób, aby Czytelnik był na bieżąco z wieloma odnogami akcji. Autorka przeskakuje z miejsca na miejsce, z bohatera na bohatera, jednak robi to w tak zgrabny sposób, że nic ważnego nie umyka. Język powieści jest na tyle prosty, aby lektura nie przysparzała problemów, i na tyle bogaty, aby bardzo łatwo rozruszać wyobraźnię odbiorcy. Właściwie to Czytelnik jest zgubiony. Obrazy zaczynają wirować, postaci idealnie rysują się w głowie, powstają fenomenalne i zatykające dech w piersiach kadry. Wszystko w głowie, wszystko dzięki Thorgalowi. I najgorsze jest to, że oto mija drugi dzień, od kiedy książkę tę mam w ręku, a ja już ją skończyłam czytać… O  święta niesprawiedliwości. 

Za wciągającą lekturę i głód po, dziękuję portalowi sztukater.pl i wydawnictwu Egmont. 

hę?

No proszę :) Całkiem całkiem. Tak prezentuje się "książkosutra", którą zaprezentowała fejsbukowa strona: 

Perwersyjna przyjemność czytania. Która pozycja Wasza?

abyś na pewno nie przegapił...

No Kochani, nie ma to jak dostać po głowie reklamą. Ale cóż się dziwić, taka konkurencja, a żyć przecież trzeba. Zwłaszcza, jeśli ma się tanie książki i koniecznie chce się o tym powiedzieć światu. Oto, jaki cudaczny namiot, stanął na mojej drodze:

Trzeba pogratulować autorowi inwencji i mieć nadzieję, że są tam na prawdę ciekawe książki...

A/art

A proszę, S/sztuka:

całkiem ciekawy projekt ze strony www.designswan.com. Książek dużo nie pomieści, ale tak to już bywa ze sztuką... Zresztą słowo "książkotrzymacz" nabiera teraz nowego znaczenia :)

Opowieść o siedmiu mędrcach

Zacznijmy luty od recenzji:

Wydawnictwo Znak pokusiło się o wydanie książki zatytułowanej "Opowieść o siedmiu mędrcach", napisanej przez Hannę Malewską, która to była autorką powieści historycznych, w czasie wojny kierowała biurem szyfrów Komendy Głównej Armii Krajowej i brała udział w Powstaniu Warszawskim. Część czytelników może znać tę autorkę z wydanej w 1946 roku książki "Kamienie wołać będą". 

Znak jak zwykle wykonał całkiem niezłą robotę. "Opowieść o siedmiu mędrcach" wydana jest bardzo starannie. Estetyczna, tłoczona okładka o przyjemnych, pomarańczowo-kremowych kolorach. Szorstkie kartki, które przyjemnie łaskoczą opuszki palców, czcionka, która układa się w rytm czytania. Do tego wszystkiego wstępem wzbogacił ją sam Władysław Stróżewski. I właściwie pierwsze zdanie, które wypowiada, może być kluczem niezbędnym do odczytania niniejszej pozycji: "Pojęciem kluczem tej książki jest "opowieść". A prawem opowieści jest toczyć się zgodnie z wolą narratora, który albo trzyma się chronologii wydarzeń, albo przerywa ich tok, by zacząć od innej chwili i innego miejsca". Dokładnie w taki sposób Hanna Malewska prowadzi czytelnika przez świat starożytnej Grecji. Książka ta pełna jest pomniejszych opowiastek, dygresji, anegdot i perypetii mieszkańców antycznego państwa. Autorka ubiera je w bardzo specyficzny język, którego zadaniem jest przenieść czytelnika w opisywane czasy i dać się mu ponieść poetyckości tamtego okresu. Miejscami bywa to trudne, bo język współczesny mocno trzyma nas w swoich szponach i nie chce wypuścić, utrudniając zrozumienie historii i podążanie za jej zakrętami. Również mnogość imion i przydomków bohaterów, nazwy miejscowości, z których pochodzą, mogą z łatwością zaburzyć czytelnikowi spokój rozkoszowania się lekturą. Ale przecież mowa tu o starożytnej Grecji, jej bogactwie kulturowym, społecznym, politycznym i urbanistycznym. Zamknąć ją na trzystu stronach wydaje się być niewiarygodne. 

Przeskakujące wyrazy, kaskady liter, gwar opowieści, turkot opisów i ścisk bohaterów przenoszą nas w burzliwe życie na greciej agorze. Książka opowiada o Grecji i sama jest Grecją, przedstawia nam swoje najlepsze dzieci, czyli siedmiu mędrców, których poznajemy w miarę upływającej fabuły. 

Trudno jednoznacznie określić z czym mamy do czynienia, gdy sięgamy po "Opowieść o siedmiu mędrcach", trudno skategoryzować tę pozycję, czasami trudno przeniknąć jej treść i dać się porwać. Ale, gdy już nas porwie fabuła, to nie oderwie nas od niej nawet atak falangi. Wiecie co to jest efekt 3D w kinie? Po przeczytaniu "Opowieści o siedmiu mędrcach" poznacie go w książce. 

antyczną podróż zafundował mi portal sztukater.pl oraz wydawnictwo Znak, za co dziękuję

ps. muszę dodać, że absolutnie uwielbiam robić zdjęcia książkom. Kocham to!